აჩიკო ბერიძის მიერ შესრულებული „კახეთო“ დღეს ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული სიმღერაა ქართული სიმღერის მოყვარულებს შორის. „ალილოს“ წევრი ბოლო პერიოდში ფართო მაყურებელმა უფრო მეტად გაიცნო, როგორც სოლომომღერალი, მეტად შეიყვარა და კიდევ უფრო მეტად დააფასა…
აჩიკო ბერიძემ fortuna.ge-ს კითხვებს უპასუხა.
აჩიკო ბერიძე:
მთელი ჩემი ცხოვრებაში სიმღერაში ვარ. ბათუმელი ვარ და ადრეული ასაკიდან ბავშვთა ოპერაში ვმღეროდი , როგორც სოლისტი, ისე ვიზრდებოდი და არა როგორც ანსამბლის მომღერალი, რადგან სოლო სიმღერებსაც ვასრულებდი. არც ჩემი ოჯახის და არც ჩემი პირადი გეგმები მუსიკას არ უკავშირდებოდა. იურიდიულზე ვსწავლობდი. მაგისტრატურაზე თბილისში რომ გამომიშვეს, მივხვდი, რომ პროფესია, რომელსაც ვსწავლობდი, არ მაინტერესებდა. მაგისტრატურა რომ დავამთავრე, ოჯახს ერთი წელი ვატყუებდი, რომ პროფესიით ვმუშაობდი. მინდოდა, შანსი მქონოდა, სიმღერა გამეგრძელებინა.
მე, ლევან კბილაშვილი და ლაშა გოგიაშვილი ერთად ვმღეროდით – სამწუხაროდ, წელს ორივე მათგანი გარდაიცვალა… ის პერიოდი გავატარე ლევანთან და ლაშასთან ერთად, ტრიო „ქალაქურში“ ვმღეროდით. ერთ-ერთ რესტორანში ოჯახურ გარემოში ვმღეროდით, თავს ამით ვირჩენდით. ლევანი თავის გზას დაადგა, ლაშაც სხვა ანსამბლში გადავიდა. დავრჩი მარტო. ის-ის იყო, ბათუმში უნდა დავბრუნებულიყავი, რომ გამოჩნდა ნათია ზეინკლიშვილი და მთხოვა, მისი სიმღერა შემესრულებინა. რეპეტიციაზე მისულს დამხვდნენ სანდრო კობახიძე, ლაშა ღლონტი და ბექა ჩხაიძე. შემომთავაზეს ანსამბლ „ალილოს“ წევრობა და დავთანხმდი. მანამდეც ვიყავი „ალილოში“, სადაც გურამ თამაზაშვილმა მიმიყვანა, მისი გარდაცვალების შემდეგ სიტუაცია აირია და სამი-ოთხი წელი ამ ანსამბლთან შეხება არ მქონდა, მერე კი ისევ დავბრუნდი. როგორც იურისტი, ახლაც ვმუშაობ, მაგრამ მთელი ჩემი სული და გული სიმღერას ეკუთვნის. სიმღერამ, ვფიქრობ, ყველანაირი გაგებით გადამარჩინა. არ ვიცი, რა მოხდებოდა და როგორ წავიდოდა ჩემი ცხოვრება, რომ არა სიმღერა და მართალი გითხრათ, არც მინდა ამის წარმოდგენა. ჩემი ოჯახის შექმნაც სიმღერას უკავშირდება. ყველა სფერო, სადაც ვარ, ქართულ სიმღერას უკავშირდება. მინდა, ქართულ სიმღერას და ღმერთს მადლობა ვუთხრა ამისთვის!..